Dag lieve lezers,
Vandaag zou ik graag de reportage over burn-out met jullie willen delen die gisterenavond in de uitzending van Koppen zat.
Deze reportage kun je hier herbekijken.
Zoals een aantal onder jullie weten, kreeg ik 2,5 jaar geleden zelf te maken met een burn-out en ben ik sindsdien nog steeds thuis. Het werk dat ik destijds graag en met veel inzet en passie deed, heb ik moeten opgeven. Dat doet nog altijd pijn en het kost me vandaag nog steeds moeite om de moed te vinden erover te praten, maar na het zien van de reportage gisterenavond, werd ik nog maar weer eens met de neus op de feiten gedrukt dat er nog steeds een heel groot taboe rust op deze ziekte die, zoals stresstherapeut Luc Swinnen het zegt, de beste werknemers overkomt. De verhalen in de reportage zijn zó herkenbaar voor mij en ik werd er mij opnieuw bewust van hoe belangrijk het is dat hierover gesproken wordt en dat de maatschappij in zijn geheel maar ook ieder individu zich bewust wordt van deze ziekte, deze kanker van de geest en de ziel. Maar we zijn helaas niet altijd even moedig om te spreken over iets waar we ons enorm voor schamen, nl. het menselijk falen. De hele westerse cultuur is gericht op presteren, imago, de beste zijn, materialistische dingen verwerven, tomeloze en onvermoeibare inzet, enz... en deze eigenschappen van onze maatschappij en cultuur zijn allemaal zo vanzelfsprekend geworden dat we niet meer stilstaan bij de druk en de stress die dit bij sommige mensen teweeg brengt.
Zelf heb ik ondertussen ingezien en geaccepteerd dat ik een aantal dingen niet meer kan en dat dat "kunnen" ook nooit meer terugkomt. Maar in de plaats daarvan heb ik heel veel geleerd : over mezelf, over werk en werkgevers, over collega's, over wel of niet geloofd worden en over wel of niet gerespecteerd worden, en vooral over op wie je echt kan rekenen als het licht uitgaat en alles donker en somber wordt.
Ook voor de mensen in de directe omgeving van personen met een burn-out is dit een zeer harde noot om te kraken en vergt het heel veel moed en inzicht om te kunnen begrijpen wat er aan het gebeuren is. Het is voor hen dikwijls enorm moeilijk te aanvaarden dat de persoon op wie ze zelf altijd hebben kunnen rekenen plots zelf hulpbehoevend wordt, onzeker van zichzelf en wantrouwig tegenover iedereen. Het doet zo goed om dan op heel veel begrip en warmte te kunnen rekenen, ook al weet je dat je zelf de enige persoon bent die je kan helpen.
En dan is er nog "de kunst". Voor mij persoonlijk is dat voor een heel groot stuk mijn redding geweest.
Beginnen schilderen is het beste dat ik ooit had kunnen doen, om uit deze lange donkere tunnel te geraken. Ik ben opnieuw boeken over kunst beginnen lezen, schilders en schildertechnieken beginnen bestuderen en beginnen knutselen en frutselen. Op één of andere manier heeft het werken met mijn handen mij afgeleid van de chaos in mijn hoofd en als het weer eens tegenzit en ik een slechte dag heb, is dat meestal de enige manier om rust te vinden. Nu na 2,5 jaar thuis te zijn heb ik een wankel en broos evenwicht bereikt en probeer ik vanuit dat evenwicht af en toe de moed te vinden om mijn ervaringen te delen in de hoop dat ik ergens iemand kan bereiken die hieruit de moed kan putten om het niet op te geven en verder te gaan. Dat ik hiermee mensen kan inspireren om ook heil te zoeken in kunst of andere hobby's zoals sport of muziek, of wat dan ook en dat ik mensen kan sensibiliseren om het taboe te doorbreken en een boodschap van begrip, liefde en warmte uit te dragen naar degenen die iedere dag opnieuw een strijd moeten voeren met zichzelf en met de stress en druk die op hun schouders rust. Burn-out is geen teken van zwakte ; het is een teken van te sterk geweest te zijn. Alle mensen die mij in deze moeilijke periode gesteund hebben en nu nog steeds steunen, die ondanks alles in mij zijn blijven geloven en begrip tonen voor mijn soms wat vreemd gedrag en voor de vreemde hersenkronkels die ik in de ogen van de buitenwereld soms maak, en vooral ook mijn man en mijn kinderen die ondanks alles toch aan mijn zijde zijn blijven staan, dank ik uit de grond van mijn hart en ik wens iedereen heel veel begrip, warmte en liefde toe in goede zowel als in minder goede tijden. Ik ben ervan overtuigd dat we alleen op die manier die vreselijke ziekte kunnen bestrijden en voorkomen en een betere wereld kunnen scheppen waarin het goed is om te wonen en waarin we ons begrepen en veilig en geliefd voelen.
Hele warme, begripvolle en lieve knuffels voor jullie allemaal.
Els
Vandaag zou ik graag de reportage over burn-out met jullie willen delen die gisterenavond in de uitzending van Koppen zat.
Deze reportage kun je hier herbekijken.
Zoals een aantal onder jullie weten, kreeg ik 2,5 jaar geleden zelf te maken met een burn-out en ben ik sindsdien nog steeds thuis. Het werk dat ik destijds graag en met veel inzet en passie deed, heb ik moeten opgeven. Dat doet nog altijd pijn en het kost me vandaag nog steeds moeite om de moed te vinden erover te praten, maar na het zien van de reportage gisterenavond, werd ik nog maar weer eens met de neus op de feiten gedrukt dat er nog steeds een heel groot taboe rust op deze ziekte die, zoals stresstherapeut Luc Swinnen het zegt, de beste werknemers overkomt. De verhalen in de reportage zijn zó herkenbaar voor mij en ik werd er mij opnieuw bewust van hoe belangrijk het is dat hierover gesproken wordt en dat de maatschappij in zijn geheel maar ook ieder individu zich bewust wordt van deze ziekte, deze kanker van de geest en de ziel. Maar we zijn helaas niet altijd even moedig om te spreken over iets waar we ons enorm voor schamen, nl. het menselijk falen. De hele westerse cultuur is gericht op presteren, imago, de beste zijn, materialistische dingen verwerven, tomeloze en onvermoeibare inzet, enz... en deze eigenschappen van onze maatschappij en cultuur zijn allemaal zo vanzelfsprekend geworden dat we niet meer stilstaan bij de druk en de stress die dit bij sommige mensen teweeg brengt.
Zelf heb ik ondertussen ingezien en geaccepteerd dat ik een aantal dingen niet meer kan en dat dat "kunnen" ook nooit meer terugkomt. Maar in de plaats daarvan heb ik heel veel geleerd : over mezelf, over werk en werkgevers, over collega's, over wel of niet geloofd worden en over wel of niet gerespecteerd worden, en vooral over op wie je echt kan rekenen als het licht uitgaat en alles donker en somber wordt.
Ook voor de mensen in de directe omgeving van personen met een burn-out is dit een zeer harde noot om te kraken en vergt het heel veel moed en inzicht om te kunnen begrijpen wat er aan het gebeuren is. Het is voor hen dikwijls enorm moeilijk te aanvaarden dat de persoon op wie ze zelf altijd hebben kunnen rekenen plots zelf hulpbehoevend wordt, onzeker van zichzelf en wantrouwig tegenover iedereen. Het doet zo goed om dan op heel veel begrip en warmte te kunnen rekenen, ook al weet je dat je zelf de enige persoon bent die je kan helpen.
En dan is er nog "de kunst". Voor mij persoonlijk is dat voor een heel groot stuk mijn redding geweest.
Beginnen schilderen is het beste dat ik ooit had kunnen doen, om uit deze lange donkere tunnel te geraken. Ik ben opnieuw boeken over kunst beginnen lezen, schilders en schildertechnieken beginnen bestuderen en beginnen knutselen en frutselen. Op één of andere manier heeft het werken met mijn handen mij afgeleid van de chaos in mijn hoofd en als het weer eens tegenzit en ik een slechte dag heb, is dat meestal de enige manier om rust te vinden. Nu na 2,5 jaar thuis te zijn heb ik een wankel en broos evenwicht bereikt en probeer ik vanuit dat evenwicht af en toe de moed te vinden om mijn ervaringen te delen in de hoop dat ik ergens iemand kan bereiken die hieruit de moed kan putten om het niet op te geven en verder te gaan. Dat ik hiermee mensen kan inspireren om ook heil te zoeken in kunst of andere hobby's zoals sport of muziek, of wat dan ook en dat ik mensen kan sensibiliseren om het taboe te doorbreken en een boodschap van begrip, liefde en warmte uit te dragen naar degenen die iedere dag opnieuw een strijd moeten voeren met zichzelf en met de stress en druk die op hun schouders rust. Burn-out is geen teken van zwakte ; het is een teken van te sterk geweest te zijn. Alle mensen die mij in deze moeilijke periode gesteund hebben en nu nog steeds steunen, die ondanks alles in mij zijn blijven geloven en begrip tonen voor mijn soms wat vreemd gedrag en voor de vreemde hersenkronkels die ik in de ogen van de buitenwereld soms maak, en vooral ook mijn man en mijn kinderen die ondanks alles toch aan mijn zijde zijn blijven staan, dank ik uit de grond van mijn hart en ik wens iedereen heel veel begrip, warmte en liefde toe in goede zowel als in minder goede tijden. Ik ben ervan overtuigd dat we alleen op die manier die vreselijke ziekte kunnen bestrijden en voorkomen en een betere wereld kunnen scheppen waarin het goed is om te wonen en waarin we ons begrepen en veilig en geliefd voelen.
Hele warme, begripvolle en lieve knuffels voor jullie allemaal.
Els
Lieve Els, ik kan het niet beter verwoorden dan Astrid al gedaan heeft.
BeantwoordenVerwijderenWij wensen je een heel fijn weekend toe.
Peter en Wendy.
Bedankt voor de lieve reacties! Dankzij zulke begripvolle reacties is en blijft er altijd hoop! Groetjes en een fijne creatieve week met veel inspiratie en knutselplezier! Els
BeantwoordenVerwijderen